"Σίσυφος Λαός"


Όταν έγινε η Χούντα το 1967 ήμουν παιδί. Η ατμόσφαιρα όμως που βάρυνε στο σπίτι, γινόταν καταληπτή και από ένα παιδί.  Η ερημιά στους δρόμους και τα τάνκς που κυκλοφορούσαν τις πρώτες μέρες, ύστερα ο φόβος, το άγνωστο, το αβέβαιο, η μητέρα που μας ζήταγε να μη μιλάμε, ήταν πράγματα που χαράχτηκαν στη μνήμη μου. Στο σχολείο άλλαξαν πολλά πράγματα, υπήρχε μια διάχυτη ατμόσφαιρα απαγόρευσης της χαράς και της ελευθερίας, το πουλί στα βιβλία, τα τραγούδια που ήταν κατευθυνόμενα, το ντύσιμο, τα βλέμματα, οι κινήσεις των ανθρώπων, η απαγόρευση των συναθροίσεων, οι άγνωστοι στις γωνιές των δρόμων που παρατηρούσαν τα πάντα (οι χαφιέδες), ο περιπτεράς που δίπλωνε τη «Μακεδονία» για να την πάω στον πατέρα μου, τα χαμηλόφωνα σχόλια και συζητήσεις των γονιών μου χαράσσονταν όλα στη μνήμη μου κι αν όχι ως γεγονότα, σίγουρα ως «αίσθηση». Τίποτα δεν ήταν ίδιο ακόμα κι αν οι ζωές μας φαινόταν φυσιολογικές. Στο Πολυτεχνείο πάλι, τη μέρα που τα τανκς μπήκαν μέσα, ήμουν Αθήνα διερχόμενη από Ιταλία προς Θεσσαλονίκη. Η πτήση ακυρώθηκε και βρεθήκαμε ξαφνικά μέσα στο πλήθος και στο χαλασμό. Δεν είχα πρωτοστατήσει, δεν μπορώ να απαιτήσω να δρέψω δάφνες ως ήρωας του Πολυτεχνείου, ήμουν μικρότερη, αλλά συνειδητοποιημένη και αντικαθεστωτική. Θυμάμαι, και πώς να ξεχάσω, την αγριότητα του καθεστώτος, το στρατό ξαμολημένο στους δρόμους και το αλλόφρων πλήθος που σπαρασσόταν για την ελευθερία από του λοχαγούς. Το φόβο, την ανδρεία, τα νιάτα, την απελπισία, τον πανικό, την τόλμη και την ελπίδα που πλημμύριζε τις ψυχές σαν κύμα ασυγκράτητο, την αποφασιστικότητα για την αλλαγή. Και κυρίως αυτό που είπα. Την ελπίδα ότι ο κόσμος μας μπορούσε να αλλάξει, να γίνει καλύτερος, δικαιότερος, πιο σωστός, πιο ανθρώπινος, καινούριος.
Σήμερα, η καταστολή κυκλοφορεί πάλι στους δρόμους ντυμένη τα καλά της και ζωσμένη τα όπλα της. Ίσως τα όπλα της να μην είναι τανκς αλλά νόμοι και εκφοβισμός όπως πάντα. Ο φόβος κυκλοφορεί κι αυτός στους δρόμους ντυμένος όλα τα εξαρτήματα του κι απειλεί και πετυχαίνει να ακινητοποιεί τους ανθρώπους στα σπίτια τους όπου ανήμποροι παρακολουθούν με σφιγμένη ψυχή να αλλάζει η ζωή τους και να καταλύεται το σύμπαν τους. Δεν ξέρω ειλικρινά τι θα ακολουθήσει. Αν είναι να έρθει μια Άνοιξη ξανά και ένα καλοκαίρι, τα αιτήματα θα είναι τα ίδια: ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αλλά μπροστά μας έχουμε τον χειμώνα ακόμα. Που προμηνύεται μακρύς. Κι αναρωτιέσαι: Ποια είναι η κατάρα αυτού του λαού που κάθε τόσο και πολύ σύντομα, η μοίρα του κάνει κύκλους, η πέτρα ξανακυλάει και ως «λαός Σίσυφος» όπως είχε πει ο ηγέτης της αριστεράς Ηλίας Ηλιού, ξανακαλείται να αρχίσει να την σπρώχνει πάλι στους ώμους προς τον ανήφορο;

Σχόλια

  1. Υπάρχει μια διαφορά με το τότε. Τότε ο κόσμος έβγαινε μέσα από ένα Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχε ανέχεια. Σήμερα ο κόσμος βγαίνει μέσα από μια δεκαετία+ υπερβολικής ευημερίας όπου ισοπεδώθηκαν οι αξίες. Ναι, ο κόσμος χάνει κεκτημένα. Πολλά όμως ήταν στρεβλά! Ναι ο κόσμος είναι φτωχότερος! Φτωχότερος όμως συγκριτικά με μια δεκαετία καλοπέρασης.
    Τότε ο κόσμος είχε αξίες, η φτώχεια ήταν πραγματική! Το πόσο πραγματική είναι τώρα είναι λίγο σχετικό.
    Σήμερα ο κόσμος είναι μέρος του "συστήματος", τότε δεν ήταν!
    Δεν γνωρίζω ποια είναι η λύση. Η λύση όμως σε τι; Στο να επιστρέψουμε στην ασυδοσία της περασμένης δεκαετίας; Και γιατί πιστεύω ότι είναι παραπάνω από σίγουρο ότι αν αφεθούν λίγο τα λουριά θα πάμε καρφωτοί εκεί. Αυτό θέλουμε;
    Υπάρχει πίεση σήμερα. Μπορούμε όμως χωρίς πίεση να πάμε μπροστά; Μπορούμε να αλλάξουμε μια δεκαετία και βάλε αλλοτροίωσης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγω νομιζω πως αυτη τη φορα η πετρα του "λαου Σισυφου" κύλισε γρήγορα και δυνατά προς τα κάτω.
    Αποτέλεσμα είναι η πέτρα να χωθεί βαθειά στη γη.
    Ο "Σίσυφος λαος" δύσκολα θα την εντοπίσει και θα την φέρει στην επιφάνεια.
    Τωρα ποτε θα αρχισει παλι να την ανεβάζει στο βουνό ? άγνωστο.
    Προς το παρόν ο "Σισυφος λαος" συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις με τον Αδη και τον Δια και πιστεύει οτι σύντομα θα τον απαλλάξουν από το μαρτυριο.
    Όποιος πιστεύει σε διαπραγματεύσεις με τον Αδη η τον Δια ας το πει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω διαβάσει (στην το πάλαι ποτέ νιότη μου - και τότε που αναρωτιέται κανείς για…. το πώς… τι και γιατί..) το υπέροχο βιβλίο του μεγάλου νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ, ο «Μύθος του Σίσυφου».
    Εκεί καταγράφεται και σχηματοποιείται η έννοια του παραλόγου και η σχέση ανάμεσα στο παράλογο και την αυτοκτονία.
    Σήμερα τα θέματα αυτά εδώ στο συγκεκριμένο δοκίμιο, λαμβάνουν και σχηματοποιούν την μηδαμινότα της μοίρας του νέο- Έλληνα σε αυτά που έζησε, αυτά που ζει και αυτά που τον περιμένουν να ζήσει, κάτω συγκεκριμένες πολιτικοοικονομικές συνθήκες..
    Πράγματι οφείλω να εξάρω εδώ το ερέθισμα και την παρομοίωση επί του προκειμένου.
    O αγώνας του Σίσυφου που περιφρονεί τους θεούς αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο, γίνεται το σημερινό σύμβολο της μοίρας του νέο- Έλληνα.
    και εξηγούμαι:
    Η τελευταία δημοσκόπιση έκανε πραγματικό πάταγο διεθνώς..
    Δείχνει «ευθαρσώς» πως ο νέο- Έλληνας «Σίσυφος» έχει επιλέξει στην συντριπτική του πλειοψηφία (κατά 62,5%) την «ευρωζωνική του μοίρα» και ας τον περιμένει ο ογκωδέστατος λίθος και ο ανήφορος των περικοπών, της επαχθέστατης φορολογίας , των απολύσεων, της ανεργίας και της εν γένει φτωχοποίησης του…
    Πρέπει να παραδεχθούμε πως το παράλογο που μέχρι τώρα το δεχόμαστε σαν συμπέρασμα, σ' αυτή την συγκυρία ίσως να αποτελέσει και μια καλή αφετηρία.
    Το ευχόμαστε άπαντες ολόψυχα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πραγαμτικά το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ "ο Μύθος του Σίσυφου" είναι υπέροχη πραγματία για την έννοια του παράλογου, για τη σχέση του παράλογου με τη ζωή και το θάνατο. Γιατί η ανθρώπινη ύπαρξη, διέπεται πραγματικά από την έννοια αυτή, όχι μόνο στο καθαρά υπαρξιακό της μέρος αλλά και στις αποφάσεις που λαμβάνει ο άνθρωπος για τη ζωή και το θάνατό του. Εύχομαι και εγώ αυτός ο λαός που ποτέ δεν τον έχουν αφήσει ήσυχο οι "ξένες" δυνάμεις να βρει το κουράγιο να κυλήσει το βράχο και να πάρει κάποια στιγμή τη μοίρα του στα χέρια του, αν ποτέ τον αφήσουν. Εδώ είμαι λίγο απαισιόδοξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν διαφωνούμε αλλά καλό είναι - πέρα από τις "ξένες" δυνάμεις, νομίζω πως δεν βλάπτει και λίγη "ενδοσκόπηση" εις τα του οίκου μας...
    Οι "νεοέλληνες" αχαλίνωτοι καταναλωτές και το σαθρό και διεφθαρμένο πολιτικό λόμπυ που τα έκανε μπάχαλο τα τελευταία 10 χρόνια, δεν είναι δια χειρός "ξένων"...
    Νομίζω δεν ξέρω κιόλας, μπορεί ίσως να κάνω και λάθος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου